Natalia, Zuza i Jagoda to zupełnie trzy rożne kobiety. Każda z nich ma swoje problemy, kłopoty,ale też marzenia.
Mimo to potrafią znaleźć czas na spotkanie w kobiecym gronie. I to właśnie dzięki nim zmienia się życie każdej z nich. A zmiana jest możliwa dzięki, Jagodzie. Bo to własnie ona służy pomocą i wsparciem. Ale nie jest ono z gatunku cioci dobra rada: powinnaś zrobić tak i tak.
Jagoda nie narzuca się, nie przekracza niczyich granic. Jest, gotowa pomóc, kiedy jest taka potrzeba. Także nauczycielce, która swoją niechęć do Jagody przelewa na jej, syna. To własnie, Jagodzie, profesor Małecka po raz pierwszy w życiu podziękuję. I to właśnie dzięki niej zyska,kogoś bardzo cennego- przyjaciółkę.
Dzięki, Jagodzie, Małecka przestanie koncertować się wyłącznie na swojej tragedii sprzed lat. A zacznie widzieć pole do działania, odkryje, jakie miała marzenia. I to,że mimo wszystko może je realizować.

zdjęcie pochodzi że strony: https://nakanapie.pl/ (dostęp 22.05.2021).

Natalia przestanie być taka zamknięta. I swoje problemy chować wyłącznie dla siebie. We wszystkich problemach, jakie ją spotkają najważniejsze okaże się skrzywdzone dziecko, Wiktor. I jego dobro.
Zuza przestaje rozpamiętywać wreszcie,że zarówno ona, jak i jej córka, Marysia zostały porzucone przez, Tomasza. Zuza zacznie dostrzegać błędy, jakie popełniła.

Często się mówi,że kobiety nie potrafią być dla siebie wsparciem. Tutaj mamy, coś zupełnie innego. To opowieść przede wszystkim o sile kobiecej przyjaźni, wdzięczności. O tym,że czyjeś złośliwe zachowanie, niechęć to nie wynik charakteru,ale tragedii. Która nie została przepracowana. To też opowieść o tym, że wystarczy czasami wskazać komuś drogę. Ale to od tej konkretnej osoby zależy, czy pozwoli sobie pomóc. I tak też jest z profesor Małecką. Nie oburza się, kiedy, Jagoda sugeruje,aby poszła na terapię i przepracowała tragedię. Ale to do Małeckiej należało dostrzeżenie problemu i podjecie decyzji. Mało tego,że sama postanawia skorzystać z pomocy to do pójścia na terapię przekonuje, Emilię. Ratując dzięki temu, Wiktora. Który dzięki temu wreszcie może być dzieckiem,

Książka bardzo ważna, bo mówiąca o ważnych problemach. Po którą zdecydowanie warto sięgnąć.

„Tamta kobieta” to moje pierwsze zetkniecie się z twórczością Anny H. Niemczynow i bez wątpienia jeszcze nie raz sięgnę po kolejne tytuły tej Autorki. Bo zdecydowanie warto. 

„Tamta Kobieta” to opowieść o losach Romy Jasińskiej. Dziewczyny pochodzącej z niewielkiej wsi, która mimo trudności nie rezygnuje z walki o studia na wymarzonej medycynie. Zanim jednak rozpocznie studenckie życie chcąc się otrzymać w grodzie Kraka znajduje pracę w ekskluzywnym butiku.

Pełna marzeń i ideałów rusza do Krakowa. I już na początku samodzielnego życia przeżywa rozczarowanie. Okazuje się, że nie przeczytała dokładnie umowy przed jej podpisaniem. Ciche, spokojne mieszkanie wynajmowane przez studentkę, szukającą współlokatorki,jak opisywał je właściciel jest zupełnie czymś innym w rzeczywistości. Okazuje się prawdziwą szkolą życia, żeby  nie napisać polem walki. Z bardzo poważnymi problemami, jak reakcja na przemoc domową i pomoc jej ofierze. 

Praca, która ma pomóc w utrzymaniu się na czas studiów też okazuje się nie łatwa, lekka i przyjemna, jak na początku Romie się wydawało. A to wszystko za sprawą delikatnie pisząc dość specyficznej szefowej, Ilony.  Jednak dzięki pracy w butiku Roma zyskuje to, co nie da się przeliczyć na żadne pieniądze. Prawdziwą przyjaciółkę, Dianę. To na nią zawsze może liczyć. I to od niej, Roma dowiaduje się kim naprawdę jest Aleksander. To on okaże się tajemniczym, cichym, wielbicielem, który podrzuci do plecaka wydanie „Miedzianego klucza” ukochanej książki, Romy. Aleksander, a konkretniej pisząc romans z nim i praca w jego biurze detektywistycznym okażą się początkiem poważnych kłopotów. Łącznie z wyrzuceniem Romy z wymarzonej chirurgii. Ale to właśnie kłopoty będą początkiem interwencji Archanioła Michała, o którą poprosi mama, Romy.  

To, co nadal siedzi we mnie po przeczytaniu tej książki to przekonanie,że nic w życiu nie jest takie, na jakie wygląda. To Asia, ofiara przemocy domowej uczy, Iwonę mamę, Romy wiary. I to tej najprostszej, rozumianej, jako zaufanie,”Najlepszą modlitwą nie jest ta, w której prosimy, by Bóg spełnił nasze oczekiwania,ale ta, która zmienia nasze serca, byśmy to my chcieli spełniać Jego oczekiwania” s. 461. I niezależnie od tego, w jaką przepaść wpadniemy zawsze jest nadzieja. 

Ważnym motywem jest ukochana książka, która jest dla Romy towarzyszką w codzienności. Każdy rozdział  zaczyna się od cytatu z ” Miedzianego klucza”. A sama osoba Autorki”Miedzianego klucza”  skojarzyła mi się z Banksy literatury ;):). A ze swoich marzeń nie warto rezygnować.Chociaż rzeczywistość je nie raz modyfikuje to, :”Najważniejsze to mieć jakiś wielki ideał,w dążeniu do którego nie będą się liczyły porażki, a liczba powstań z nich”

Książkę przeczytałam dzięki Recenzji Dropsa Książkowego. Bardzo, bardzo polecam czyta się szybko. Zdecydowanie zostaje w człowieku na dłużej. 

Do książek, których tematyką jest szeroko rozumiany rozwój osobisty podchodzę chyba ostrożniej niż do jeża. Skąd moja nieufność do tego rodzaju publikacji? Ponieważ jest wielu pseudo-ekspertów, którzy w swoim mniemaniu mają wiedzę i umiejętności pozwalające na  to, aby doradzać, komuś jak ma zmienić swoje życie na lepsze. Brzmi pięknie, prawda? Zmienić życie od tak na już, zaraz, bo Autorowi się udało? Coś w stylu: „ja dałam/em radę Ty też możesz”. Niestety nie jest to takie łatwe.

Dlatego z ogromną ciekawością sięgnęłam po tytuł ” Mistrzyni- powieść dla kobiet szukających inspiracji” Małgorzaty Szafrańskiej. Dlaczego własnie ten tytuł mnie do siebie przyciągnął? Sama autorka w krótkich opowiadaniach kreśli obraz swojego życia. I bardzo mocno myli się ten, kto uważa,że jest ono tylko pasmem sukcesów. Małgorzata Szafrańska na swoim własnym przykładzie   pokazuje,że zarówno sukcesy,porażki, wątpliwości są częścią życia. A ponieważ lepszy przykład niż wykład to w opowiadaniach widać autentyczność. A ta przyciąga.

To, co we mnie zostało, gdzieś głębiej po lekturze tej książki to przekonanie, że nie muszę być perfekcyjna, idealna. I że jestem dość dobra, wystarczająca taka, jaka jestem. Ale akceptacja siebie w konkretnej sytuacji, wybaczenie sobie samej błędnych decyzji nie jest  niestety takie proste. Co nie znaczy,że po słabszym dniu, czasie w życiu mam odpuści i nie  próbować dalej.  Mocno zapisało mi się w pamięci porównanie umysłu do ogrodu,a swojego ciała do świątyni, ” Twój umysł to twój ogród, wiec sadz w nim najpiękniejsze kwiaty.” s. 282  A nasze negatywne myśli to chwasty,które możemy wyrwać. „Twoje ciało to Twoja świątynia. Dbaj o  nią. W każdy możliwy sposób” tamże.

Bardzo ważny jest też dla mnie obraz popękanej ceramiki, którą Japończycy nazywają Kintusugi. Autorka ten obraz obnosi do tego, jak dobrze wykorzystać porażkę. Bo nawet to, co się nie udaje albo jest trudne można przekuć,w coś pozytywnego: „Świat łamie nas, każdego  dnia poddaje próbom. Od porażki do porażki. od potknięcia do potknięcia. Od nas jednak zależy co zrobimy ze sobą  i jak te sytuacje wykorzystamy. Możemy leżeć wiecznie w kawałkach, narzekać, patrzeć z boku na tych dzielniejszych, którzy mieli odwagę pozbierać się. Możemy też wziąć lak do ręki i poskładać się do kupy, a nim na blizny położymy sproszkowane złoto, to poszukamy wzorów, wyczujemy fakturę naczynia, nauczymy się z tego wszystkiego czegoś, co nas wzbogaci” s 284.  Ale mimo to czujemy często zamiast dumy po przegranej walce czujemy wstyd. Możemy to zmienić czerpiąc także z Kintusugi: „Nie wystarczy pozbierać popękanych kawałków, zebrać je w dłoń i już zrobione. By stać się silniejszą, bardziej odporną, musisz jeszcze posklejać zebrane kawałki i ozdobić sproszkowanym złotem, by zamiast wstydu, czuć dumę, kiedy wspominasz swoje stoczone walki” s. 285.

zdjęcie pochodzi ze strony: https://merytoryczny.pl (dostęp 28.04.2021)

Wielką rzeczą jest kampania społeczna: „Jestem wystarczająca dobra”. Na czym ona polega? Chodzi w niej o to, aby zaakceptować siebie taką jaką jestem. Pierwszym krokiem jest podjęcie decyzji,że chcę to zmiany. Drugi to założenie dziennika, notatnika i napisanie na jego pierwszej stronie: Jestem wystarczająco dobra, mądra,piękna. I codziennie rano przepisz te słowa na kolejnych kartach. Trzeci krok to napisania tych słów czerwoną pomadką na lustrze. Przyznam się, że ten etap najbardziej do mnie przemawia.Chociaż jest też z drugiej strony najtrudniejszy. I nie chodzi tylko o to,że nie używam czerwonej pomadki. Chyba nie miałabym odwagi tego napisać. Podziwiam wszystkie te kobiety i dziewczyny, które się na to zdobyły.  Jeszcze trudniejszy jest etap ostatni czwarty, bo w nim robimy zdjęcie lustra z tymi słowami i wstawiamy je na tapetę w telefonie, na swoim profilu na Fb. I na samą myśl o tym  robi mi się zimno przynajmniej na razie. Ale to nie oznacza,że nie zdobędę się, kiedyś na odwagę i nie spróbuje tego zrobić.

To nie jest zwykły poradnik, jak pokonać własne demony.To jest przewodnik krok po kroku, jak je pokonać. Co nie znaczy,że jeśli raz uda mi się pokonać strach, czy brak wiary w siebie to te upiory nie będą do mnie wraca. Ale z każdym małym zwycięstwem, kiedy nie dam się swojej podświadomości będzie mi łatwiej. Książkę czyta się bardzo lekko i nawet nie wiadomo, kiedy. Bardzo polecam ;):)