nieuczesanie, Milka pisze

Swoją przygodę z twórczością Schmitta zaczęłam od „Oskara i Pani Róży”. Ten tytuł z resztą, jak i „Dziecko Noego”, czy „Kwiaty Koranu” nie przeczytałam ,ale wręcz pochłonęłam. Natomiast, jeśli chodzi o „Kobiety w lustrze” był taki moment, że do jej czytania niemal się zmusiłam. Nie wiem, czy wynikało to z tego, że Hanna wręcz działała mi na nerwy i jej postępowanie.
Wszystkie trzy bohaterki łączy jedno: poszukiwanie swojej drogi, miejsca na ziemi. I wszystkie czują się nieszczęśliwe, bo otoczenie tego nie zauważa. Z resztą one same nie były pewne, czy droga, którą wybiorą jest dobra.
To, co dla mnie ważne w tej książce to motyw przewodnika. Kogoś, kto towarzyszy w czasie drogi.

Przerażające jest to, że nikt nie zareagował na bez postawne oskarżenia dotyczące Anny z Brugii. Autor z mistrzowską dokładnością opisał cały niszczący mechanizm nienawiści i zła. I jego destrukcyjnego działania na przykładzie Idy, kuzynki Anny z Brugii. Ale także widać wyraźnie szkic epoki, w której żyła każda z bohaterek.

 

zdjęcie pochodzi ze strony: https://nakanapie.pl/ (dostęp 20.12.2020)

I tak, Anna Lee gwiazda Hollywood jest świadoma zepsucia środowiska, w którym się obraca. Jednak postanawia podjąć leczenie zerwać z nałogami. Nie tylko się jej to udaje. Ale wyzwala się spod wpływu władczej, nastawionej na korzyści finansowe za wszelką cenę, agentki Johany. Zmienia też podejście do swojej kariery. Odtąd postanawia grać tylko w tych filmach, których scenariusze ją zainteresują. I zamiast kolejnej dobrze zapowiadającej się komedii wybiera film o Annie z Brugii.

Anna z Brugii ma niebywała odwagę. Bo trzeba ją mieć. Szczególnie, gdy osoba, której zwracamy uwagę lub krytykujemy jest od nas wyżej w hierarchii Kościoła. Anna jest prosta w tym, co mówi. I w tym, w co wierzy. Z Bogiem nie można się targować. Dlatego nie można kupić odpustów. Anna wprost krytykuje również praktykę umartwiana się diakona. Mówi o tym głośno, za co przyjdzie jej zapłacić wysoką cenę.

Hanna natomiast wiersze, które pisała Anna z Brugii poddaje czystej psychoanalizie. I rozkłada jej na czynniki pierwsze tylko pod tym kątem. A to zawęża pole widzenia.
Bardzo dobre spięcie klamrą wszystkich bohaterek przez osobę reżysera filmu.Który okazuje się wnukiem przyjaciółki Hanny, Greeten

Jak to u Schmitta dużo elementów baśniowych, jak choćby spotkania Anny z wilkiem.Siła, którą daje lipa i to,że przetrwała do czasów Anny Lee jednocześnie symboliczne,ale też mało prawdopodobne. Jadnak mimo moich mieszanych uczuć książkę warto przeczytać choćby po to, żeby mieć swoje zdanie.

 

Każdy z nas ma swój własny sposób na dobre, owocne przeżycie adwentu. Bo, ilu ludzi tyle sposobów. Ważne, żeby to, co wybiorę było dla mnie dobre. I żeby nie iść w swoim wyborze za bardzo za nawet najlepszą, wynikającą z największej życzliwości sugestią. Jeśli z racji wykonanej pracy dużo czasu spędzam w sieci to nie jest trafionym pomysłem fundowanie sobie rekolekcji w sieci. Świetną opcją będzie natomiast zawsze czas na rozważania Słowa. I tutaj dobrym pomysłem jest sięgniecie po Notes Duchowy do Spotkań ze Słowem od Wydawnictwa  Pallottinum i Maluczko. Sama korzystam, wiec wiem o czym piszę. Tym bardziej, że obecnie chyba zatraciliśmy potrzebę pisania. Szczególnie ręcznego. Magda Urbańska powtarzam się po raz nie wiem, który, ale ogromne dziękuje jeszcze raz :):). 

 zdjęcie pochodzi ze strony: https://maluczko.com/ (dostęp 04. 12.2020)

Zawsze dobrą alternatywą będzie książka :):) I tutaj od razu nasuwa mi się ” Plaster miodu” o. Adama Szustaka, która prowadzi czytelnika przez adwent dzień po dniu w oparciu o rozważania fragmentu Ewangelii. Tutaj również jest miejsce na notatki.

 zdjęcie pochodzi ze strony: https://www.empik,com.pl (dostęp 04.12.2020) 

Ponieważ od dłuższego czasu mam w sobie potrzebę ciszy i milczenia przed Panem to nie wybiorę rekolekcji w sieci. A może w tej materii górę bierze zamiłowanie do książek? Przez wieki były i są nadal skarbnicą, która przechowywała geniusz ludzkiej myśli i talentu. 

A może, po prostu pobyć w ciszy w Jego towarzystwie tak zwyczajnie?  Bez  żadnego planu ? Bo najlepszy plan to jego brak :):).  Najprostsze rozwiązania są najlepsze :):) 

Jaka jest jakość mojej oliwy ?
Oliwa z  niedzielnego  rozważanego fragmentu Ewangelii bardzo, często rozumiana jest, jako wiara. I od wczoraj chodzi za mną pytanie: jaka jest jakość mojej oliwy- wiary? Do, czego jej bliżej do słabej jakości oleju z marketu? Czy oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia, czyli dobrej jakości? I od czego jej jakość zależy?
Bywa różnie. Raz jest niczym najtańszy olej z marketu. A innym razem jak dobrej jakości oliwa z oliwek.

Od czego zależy jakość mojej wiary? Ważnymi jej składnikami dla mnie są sakramenty.  Eucharystia niedzielna  jest bardzo ważna dla mnie. Nigdy nie traktowałam jej , jak obowiązku, do zaliczenia. Zawsze jest to okazja do spotkania z Panem. Przecież tak naprawdę  o Niego chodzi.

Duże znaczenie ma także  dla mnie spowiedź, która pomaga mi wróć, kiedy za daleko odejdę od Najwyższego.  I chociaż konfesjonał jest trudny. A czasem nawet bardzo trudny. To zawsze jest nową szansą na zaczęcie od nowa. I tutaj chciałabym się podzielić jedną wydaje mi się,że cenną radą: kiedy odczuwasz przed spowiedzią  niepokój, obawy, czy lęk mimo wszystko idź do kratek konfesjonału. A o swoich obawach powiedz spowiednikowi. Jest po drugiej stronie konfesjonału, żeby pomoc. Chodź, co czasem nam umyka jest też człowiekiem, który może być zmęczony, boleć Go ząb, głowa, czy mieć po prostu gorszy dzień.  To przez jego ręce mamy odpuszczenie grzechów dane mocą święceń.    Spowiedź jest szansą  przede wszystkim na przyjęcie bożego przebaczenia i miłosierdzia. Chociaż niemal zawsze wydaje mi się, że jest jego za dużo.  

zdjęcie pochodzi ze strony: https://pixabay.com/pl/ (dostęp 10.11.2020.)

Od dawna cenię sobie łaskę adoracji Najświętszego Sakramentu, chociaż bardzo często po całym tygodniu  nad pragnieniem serca by  być przy Nim bierze górę zmęczenie. I niestety zdarza mi się ją odpuszczać.

Jak widać bywa różnie z tą moją oliwą, ale to nie znaczy, że nie będę próbować się zmieniać na lepsze.Choćby o krok do przodu. Zawsze dzięki Jego łasce.

Rozważając fragment Ewangeli uświadomiłam sobie bardzo wyraźnie, że wciąż jest we mnie bolące miejsce, którego nie pokazałam przy ostatniej spowiedzi. Dlaczego? Spowiednikowi ufam, więc niczego się nie obawiałam. Rachunek sumienia też zrobiłam solidnie, czyli wszystko wydaje się być w porządku.

Ktoś zapyta, w czym problem ? Jest i to wyraźny. Zarówno przy rachunku sumienia, jak i w czasie spowiedzi sama nie widziałam, że w sercu wciąż mi siedzi niczym zadra sprawa, która boli. A jeśli sama nie widzę w danym momencie to, że nie umiem o tym powiedzieć, : boli w tym konkretnym miejscu to, jak ma to widzieć spowiednik?

Co innego Jezus, który wie wszystko. Ale On nie zrobi nic bez mojego chcę, pomóż. I tu pojawia się pytanie: po, co Jezusowi moja zgoda? Bo zostawił mi, jak każdemu wolną wolę. Chce, żebym powiedziała o tym, że potrzebuje pomocy sama bez przymuszania. Prosząc Jego o pomoc, nigdy nie czułam się poniżona. „Bo On tak przychodzi.”

Czy mam panikować z tego powodu, że nie zauważyłam tego miejsce, które wciąż wymaga Jego pomocy? Nie zamierzam panikować, ani wpadać w poczucie winy. Na pewno przy następnej spowiedzi powiedzieć, że wciąż jest to bolące miejsce i wymaga bożego opatrunku.  

Pytanie postawione w tytule wpisu wydaje się dość przewrotne. Bo skojarzenia od razu chyba większości z nas są na nie.

Pokuta choćby nie wiem, jak by człowiek potrafił otworzyć się przed spowiednikiem wyrzucając wszystko, co mu na duszy i sercu leży, a po drugiej stronie spowiednik, jak uważnie i cierpliwie słuchał penitenta to temu drogiemu, pokuta bardzo często będzie się kojarzyła żle.
Dlaczego? Jedna sprawa to, że przypomina nam o tym, co nie fajnego zrobiliśmy i najchętniej chcielibyśmy zapomnieć. I tu zaraz pojawiają się kolejne skojarzenie związane z karą.

A jeśliby spróbować spojrzeć na pokutę inaczej? Nie, jak na karę, coś co mam odbębnić tylko na szansę. Jaką ? Po pierwsze powrotu na właściwy kierunek, który zgubiłam. Prawda i z tym nie dyskutuje. Ale teraz stawiam kolejny krok, który będzie początkiem do tego, żeby się zmienić na lepsze.

zdjęcie pochodzi ze strony; https://pixabay.com/pl/ (dostęp 13.10.2020).

W porządku, ale żeby od razu inspirować? Tak, jeśli szukam dalej, głębiej albo wręcz jestem ciekawa rozważania psalmu na dany dzień. A wcześniej nie sięgnęłam po psalmy, jako formę modlitwy.  I  jeśli widzę, że psalm skłania mnie do refleksji, a ta prowadzi do zmiany choćby niewielkiej w moim życiu to zdecydowanie inspiruje.  I często przy kolejnej spowiedzi dziękuję za ostatnio zadaną pokutę.  Jakie są Wasze doświadczenia wiązane z pokutą?

Usiąść u Jego stóp, jak Maria i słuchać tego, co chce mi powiedzieć. Znaleźć czas, ale naprawdę spróbować o niego zawalczyć. Chociaż nie zawsze się uda. I nie raz będę czuła, a raczej w mojej ocenie będzie tego czasu za mało. Dlaczego tak mi się wydaje? Całkiem możliwe, że do głosu dochodzi moja skłonność do perfekcji. Tylko, czy o bycie perfekcyjną tutaj chodzi?

 zdjęcie pochodzi ze strony: https://pixabay.com/pl/ (dostęp 06.10.2020).

On przecież wie dobrze, że doskonała nie jestem. A mimo to chce bym usiadła przy Nim i chociaż spróbowała się wsłuchać w to, co chce mi powiedzieć.

Nawet, jeśli odpowiedzią będzie moje milczenie, bo nie rozumiem albo tak, jak teraz nie mogę wyjść ze zdziwienia, że On chce, żebym była przy Nim chodź na krótko. Tak mi się przynajmniej wydaje, że nie o długość odmawianych litanii tutaj chodzi, ale o to na ile będę umiała mieć postawę otwartego serca.

Usiąść u Jego stóp to zawsze będzie mi się kojarzyło z byciem na adoracji, której  mi bardzo brakuje.