Miesiąc: Maj 2020

Bardzo długo zwlekałam z pójściem do spowiedzi. Kiedy jednak podje lam decyzje, by to zrobić zaczęłam odczuwać lęk przed tym jednym z najtrudniejszych sakramentów. Jasne, że nie ma nic w tym ani łatwego, ani tym bardziej przyjemnego przyznawać się, że się upadło i zawiodło. Bo tym właśnie jest- mój grzech. Nie ma tu znaczenia, czy jest to tylko brak cierpliwości, gdy czekam w niekończącej się kolejce przed sklepem. Czy na przykład opuszczenie niedzielnej Mszy.
Tym bardziej, gdy nie mamy stałego spowiednika, który wie o nas znacznie więcej niż przypadkowy Ksiądz.

Chodź to (tak mi się przynajmniej wydaje) w dużej mierze zależy od otwartości. Zarówno mojej na kapłana w konfesjonale, ale i Jego na mnie. Nie bez znaczenie jest też zaufanie chodź do tego potrzeba czasu. Przecież nie od razu Kraków zbudowano. Nie był tak piękny :):) Nawet w takim temacie nie mogę przestać pisać choćby w dygresji o Królewskim Mieście :):).

Jednak bardzo chciałam, żeby moja spowiedź nie przypominała wyliczanki grzechów. Ale, abym umiała na tyle otworzyć serce zarówno przed Jezusem, jak i spowiednikiem, żeby powiedzieć, co mi leży na duszy. I tu z pomocą przyszły słowa zapisane przez Św. Faustynę:
„I znowuż pragnę powiedzieć trzy słowa do duszy, która pragnie stanowczo dążyć do świętości i odnosić owoc, czyli pożytek ze spowiedzi.

Pierwsze – całkowita szczerość i otwartość. Najświętszy i najmądrzejszy spowiednik nie może gwałtem wlać w duszę tego, co pragnie, jeżeli dusza nie będzie szczera i otwarta. Dusza nieszczera, skryta naraża się na wielkie niebezpieczeństwo w życiu duchownym i sam Pan Jezus nie udziela się takiej duszy w sposób wyższy, bo wie, że ona nie odniosłaby korzyści z tych łask szczególnych.
Drugie słowo – pokora. Dusza nie korzysta należycie z sakramentu spowiedzi, jeżeli nie jest pokorna. Pycha duszę utrzymuje w ciemności. Ona nie wie i nie chce dokładnie wniknąć w głąb swej nędzy, maskuje się i unika wszystkiego, co by ją uleczyć miało.
Trzecie słowo – to posłuszeństwo. Dusza nieposłuszna nie odniesie żadnego zwycięstwa, chociażby ją sam Pan Jezus bezpośrednio spowiadał. Spowiednik najdoświadczeńszy nic takiej duszy nie pomoże. Na wielkie nieszczęścia naraża się dusza nieposłuszna i nic nie postąpi w doskonałości, i nie da rady w życiu duchownym. Bóg najhojniej obsypuje duszę łaskami, ale duszę posłuszną”. (fragment z Dzienniczka Świętej Siostry Faustyny za : https://ksleszek.blogspot.com/  dostęp 27.05. 2020). I to potwierdza zasadę: uważaj, co czytasz :).

zdjęcie dzięki uprzejmości: misericors pl (dostęp 29.05.2020).

Rzeczywiście ta spowiedź była inna. Bez pośpiechu z większym spokojem. Mimo wszystko. Na ile fatycznie potrafiłam się otworzyć nie mnie to oceniać. I ten najcichszy głos; zaufaj Mi tylko.  Ale chyba nie było tak żle. Skoro po odejściu od konfesjonału zaczęłam się zastanawiać, czy nie poprosić Kapłana w nim posługującego o stałe spowiednictwo.

 

Macie jakie są Wasze plany czytelnicze  na weekend ? Podzielcie się 🙂

 

Zgodnie z obietnicą będzie wpis o mojej Mistrzyni tym bardziej, że kończy się Tydzień Bibliotek. Jako osoba wierząca napiszę, że miałam niezwykły dar, łaskę spotkać osobę wyjątkową. Bo taka była ( wciąż trudno mówić i pisać o Niej w czasie przeszłym) Pani Ania Buziak. Zawsze radosna, uśmiechnięta, życzliwa. I to niezależnie od tego, czy bibliotekę odwiedzał zwykły użytkownik, czy Kardynał Józef Glemp. Gotowa pomóc zawsze. Czy potrzebna była książka, czy tablice do powtórki przed egzaminem z UKD.

zdjęcie pochodzi ze strony : https://pixabay.com/pl/ (dostęp 15.05.2020.)

I chociaż byłam zła na Najwyższego, gdy zobaczyłam nekrolog na stronie biblioteki. Bo mimo, że wtedy, kiedy rozmawiałyśmy ostatni raz wyglądała żle, to wbrew temu wierzyłam, że uda się Jej i tym razem wygrać jedną z najtrudniejszych walk. Nawet wtedy było dla Niej ważne, że moja karta biblioteczna jest nie ważna. Po raz pierwszy zadałam Jemu pytanie: dlaczego?
Mimo, że nie jest On od spełniania życzeń, jak bajkowa złota rybka to może wszystko. Ale to jest tajemnica.

Dziś mogę napisać dziękuję. Także za najpiękniejszą i zarazem najtrudniejszą lekcje: umiejętność przyznania się do błędu i przeproszenia. I bardziej zaczynam wierzyć w Świętych obcowanie. A słowa wypowiedziane do Kardynała Glempa: Ekscelencjo, bo ludzie są najważniejsi” to nie były puste słowa. Dla Niej każdy był ważny.  I pewnie, jak zawsze  powiedziałaby do mnie  : królewna nie przesadzaj :):) A miało nie być epistoły:):)

Bardzo długo nie mogłam podjąć decyzji, co do jednej bardzo ważnej kwestii dla mnie. Znajomi też nie bardzo umieli przyjść z pomącą, gdy pytałam o radę. Każdy z nich mówił, co innego sprawiając, że powiększał się mi zamęt. I w duszy i w głowie.

Przez słowa stałego spowiednika, którego wtedy miałam Pan zaskoczył mnie i to mocno. Tak, że nie umiałam wyjść z szoku: Jak to ja? Jednak nadal nie podjęłam ostatecznej decyzji. Słowa usłyszane wtedy w konfesjonale nie dawały mi spokoju i powracały do mnie, co jakiś czas.

Do wątpliwości, które miałam już wcześniej doszło jeszcze jedno pytanie: Czy, gdy powiem nie to taką decyzją nie sprawię Jezusowi przykrości, że Mu nie ufam?

Zdjęcie pochodzi ze strony : https://pixabay.com/pl/ ( dostęp 11.05. 2020).

I chociaż miałam telefon do stałego spowiednika, który został przeniesiony decyzją Biskupa na inną parafię to długo nie miałam odwagi, żeby do Niego zadzwonić i poprosić o radę. Dla osoby stojącej z boku może to wydawać się dziwne: Co w tym trudnego zadzwonić i powiedzieć, o co chodzi? Natomiast ja bardzo mocno obwiałam się, że mówiąc delikatnie odeśle mnie na drzewo. Tak się jednak nie stało, a jedno mądre zdanie zdjęło mi kamień z serca. Jaki z tego wniosek? Nie zapadaj , nie pisz żadnego scenariusza. Najwyższy zrobi to lepiej nie raz przy tym zaskakując .