Książek o rozwoju osobistym szeroko rozumianym jest zatrzęsienie. Dla każdej z nas, do wyboru, do koloru. Dlaczego akurat sięgnęłam po tytuł „Czuła przewodniczka. Kobieca droga do siebie” Natalii de Barbaro? Przyznaje się szczerze skusiły mnie optymistyczne recenzje i ogólne hura, jakie ten tytuł wywoływał. Czy słusznie? Kilka razy miałam ochotę wyrzucić tę książkę przez okno. Jednak tego nie zrobiłam, bo wypożyczona z biblioteki, a to znaczy, że należy dbać o nią bardziej niż o własną.

Autorka koncertuje się na pokazaniu trzech wewnętrznych postaci: Potulnej, Królowej Śniegu i Męczennicy. Te wszystkie trzy postawy skierowane są na spełnianiu oczekiwań przede wszystkim swoich własnych i otoczenia. Ich przeciwieństwem są : Serdeczna, Dzika Dziewczynka.

Najbardziej przemawia do mnie postawa Serdecznej: ” Serdeczna daje, bo ma z czego, i daje, bo chce dawać. Nie „poświęca się”, wiec ma energie, która pozwala jej dawać ze szczerego serca. Ten, kto od niej dostaje czuje się obdarowany,a nie zaszantażowana pseudodobrocią” s 233. Za ważne i warte przypomnienia uważam : „Karm się, kiedy jesteś głodna. Bierz, jeśli chcesz mieć z czego dawać innym” s 221. Chyba każdej z nas zdarza się zapomnieć, że z pustego i Salomon nie naleje. A już nie jedna z nas próbowała jechać na oparach własnych sił ledwo dając rade.

zdjęcie pochodzi ze strony : https://nakanapie.pl/ (dostęp 03.01.2022)

To tyle, jeśli chodzi o plusy. Natomiast prawie się we mnie krew gotuje, kiedy Autorka próbuje sama tworzyć koncepcje Boga nazywając Go Zimnym Okiem. A już argumentując te próby stworzenia nowego o tym, co się z ambon słyszy, przesada. Chociaż  wiem, że to możne być podyktowane jej doświadczeniami No, cóż rożne rzeczy się z niej słyszy, co nie znaczy, jak mi, nie pasuje obraz Boga z niej przedstawiany to sobie tworzę nowy. Prędzej włączy mi się tryb: polemizowałabym z tym albo no nie do końca się z tym zgadzam. Mogę mieć inne zdanie.

Zupełnie nie przemawia do mnie koncepcja kobiecych kręgów, w których nieznajome sobie kobiety pytają się o radę i czerpią ze swojej energii.

W pewnym momencie miałam już dość autoanalizy snów Autorki, jakie snuła przed czytelnikami.
Do mnie nie przemówiła za bardzo. Ale dobrze jest przeczytać, choćby po to,żeby mieć swoje zdanie. I mam czytelnicze wyrzuty sumienia,że zaproponowałam ten tytuł do zakupu do biblioteki. Z resztą z jej Kierownik mamy podobne zdanie ;):)

Obca kobieta Magdaleny Majcher to książka nietuzinkowa, bo wychodząca poza etykietkę, jaką zwykle przyczepiano  do tak zwanej literatury kobiecej.  Z resztą nie słusznie uważając ją za gorszy rodzaj literatury. a jest sposobem  na zajecie czasu dla gospodyń domowych z lubością czytających opisy romansów. których osobiście nie znoszę i z reguły unikam.

Ale do rzeczy, czyli o czym konkretnie jest Obca kobieta? To znakomite, wręcz mistrzowskie pokazanie budowania więzi wyjątkowej miedzy główną bohaterką, Weroniką, a córką jej partnera, Oliwią. Dlaczego napisałam,że niezwyklej więzi ? Ponieważ Oliwia, Weronikę uważa i traktuję ,jak swoją mamę, chociaż ta wcale nią nie jest w sensie biologicznym, ani nawet prawnym. I mimo tego, że Weronika zdaje sobie sprawę, jak trudna walka ją czeka o to, żeby mieć możliwość kontaktów z Oliwią nie rezygnuje z niej. Ale nie dlatego,żeby pokazać byłemu parterowi, Hubertowi, kto ma racje. Ani też z kim, Oliwia ma silniejszą relacje.

Motywem i tym, na czym głównej  bohaterce najbardziej zależy jest dobro dziewczynki. Która jest gotowa na ucieczkę z lekcji, po to aby spotkać się z Weroniką. Z którą tata, Oliwi  po poznaniu nowej partnerki zabrania dziewczynce kontaktów.

Zdjęcie pochodzi ze strony : https://nakanapie.pl/ (dostęp 12. 11. 2021.)

Ale, żeby nie było tylko cukierkowo i za słodko, Weronika przez większą cześć książki skrywa tajemnice. Którą nie wiem, czy z zemsty, czy z zazdrości o wieź, jaka jest miedzy, Weroniką a Oliwią, postanawia ujawnić, Hubert w sporze sądowym o dziecko. Jaką tajemnice skrywa główna bohaterka?  Dowiecie się sami sięgając po książkę.

Co dla mnie ważne to postawa rodziców Huberta, którzy widząc, jak Oliwia wprost ubóstwia, Weronikę  jest przy niej bezpieczna i szczekliwa, stają po stronie głównej bohaterki. Nawet, wtedy, gdy Weronika obawia się, że to, co zrobiła w przeszłości skreśli ją w ich oczach.

Książkę zdecydowanie warto przeczytać. I to bardzo warto.

Jakie masz skojarzenia, gdy myślisz św Faustyna? Dla mnie pierwszym hasłem jest Dzienniczek, koronka i orędzie do Bożego Miłosierdzia. Dlaczego pytam o skojarzenia z Sekretarka Bożego Miłosierdzia? Przyznaję, że sama dość schematycznie o Niej myślałam. A raczej zawężałam  pole, na którym działa. Kiedy odmawiam Koronkę do Bożego Miłosierdzia? Za osoby chore, zmarłe, kiedy potrzebuję oczyszczanie i uzdrowienia w sakramencie pokuty i pojednania.
Na nowo,szerzej na Bożą Sekretarkę pozwoliła mi spojrzeć lektura książki Ewy Czaczkowskiej Cuda św Faustyny. Bo moje spojrzenie na Nią, jak widać  było zawężone. 

A opisane  przez Autorkę przypadki uzdrowienia zarówno fizycznego, jak i duchowego pokazują jedno: dla   Boga nie ma nic nie możliwego.

Bo, jak po ludzku wytłumaczyć to, że niedoszły samobójca przed odebraniem sobie życia sięga po Dzienniczek, a słowa, które tam znajdzie już na zawsze je odmienią? I tak jest z każdym przedstawionym cudem, czy na poziomie fizycznym, czy duchowym. Następuje zmiana dotychczasowego życia. Każdy z bohaterów ma w sobie bardzo głęboką potrzebę dawania świadectwa o tym, co stało się jego udziałem, czego doświadczył.  Dlatego chylę czoła przed nimi, że mają w sobie tyle odwagi, żeby o tym mówić. 

Do mnie chyba najmocniej przemówiły trzy  przytoczone przez Czaczkowską  świadectwa. Pierwszym jest to, którym się dzieli Ewa Sałużanka. Po bezskutecznych próbach wyjścia z depresji otwierała chyba wszystkie drzwi. Także te, których lepiej nie uchylać łącznie z sensami bioenergoterapii, czy buddyzmem. Skutkiem tego było to, że zamiast czuć się lepiej, czuła się tylko gorzej. Do momentu, aż  sięgnęła po Dzienniczek. Wtedy zaczął się jej proces wychodzenia z depresji. To, co mocno mi zapadło w pamięć i serce:”Dzisiaj wiem, że życie nie polega na osiecznianach, lecz na naszej zgodzie na życie. A zgodę na życie możesz mieć tylko w Jezusie. On jest jedynym jego sensem. (…).. Gdy to zrozumiałam zaczęłam sobie odpuszczać sobie, jako kobieta. Nie muszę być pierwsza, najlepsza, perfekcyjna. Ja chcę być prowadzona. Chcę zaufać Jezusowi” (s. 91).

Drugim ważnym dla mnie świadectwem jest to księdza Folejewskiego, który zrezygnował z przeszczepu serca ” I wtedy usłyszałem wewnętrzny głos: „Twój przeczep serca będzie miał na imię ” Jezu, ufam Tobie” (.s.179). I postanawia zaryzykować i zaufać na maxa, Bożemu Miłosierdziu. Pytany, czym jest Boże Miłosierdzie odpowiada: „Miłosierdzie jest cudem Boga pochylającego się nad człowiekiem, wydobywającego dobro spod rożnych nawarstwień zła po to, aby uczynić nas piękniejszymi” (s.178).  Mocne są też jego słowa o tym, czym dla niego jest powiedzenie” Jezu, ufam Tobie”:”Dla mnie słowa: Jezu, ufam Tobie”, że za wszystko dziękuję. Jeśli nie dziękuję to znaczy,że nie ufam, czyli uważam, że Bóg daje mi coś złego” (…) „To nie jest łatwe. Powiedzenie słów: „Jezu, ufam Tobie”, z polną świadomością ich znaczenia jest niezwykle trudne. My czasem powtarzamy lekko: „Jezu, ufam Tobie”, bo lekarze, psychologowie nie pomogli, to może Jezus pomoże” (s.178) 

Trzecim świadectwem jest to kardynała Franciszka Macharskiego, który po leczeniu operacyjnym nowotworu jelita cienkiego rezygnuje z przyjęcia chemioterapii i zawierza Bożemu Miłosierdziu. Po ludzku można powiedzieć,że oszalał. Własnie po ludzku. Zawołanie:: „Jezu,ufam Tobie” miał umieszczone na biskupiej mitrze.

Kto mnie zna, ten wie, że chociaż do Krakowa mam daleko to Kardynał Macharski jest mi szczególnie bliski. Nie tylko ze względu na miłość do Królewskiego Miasta Krakowa. To nie jest przypadek. Jego słowa o Bożym Miłosierdziu:”Pielgrzymka do Bożego Miłosierdzia trwa przez cale ludzkie życie. Zaczyna się każdego ranka i nie skończy się aż w tej ostatniej godzinie. w której mrok ludzkiego życia wejdzie najpierw w mrok,ten mrok Golgoty, noc Golgoty, po to, żeby rozbłysnąć darem światła  i patrzenia twarzą w twarz Tego, w którego uwierzyliśmy tam, gdzie nadzieja się spełni” (s. 257) 

„Cuda św Faustyny”  to moja pierwsza książka autorstwa Ewy Czaczkowskiej, po którą sięgnęłam i z pewnością nie ostatnia. Autorka ma naturalną  umiejętność pisania o tym, co nie wytłumaczone bardzo lekkim, przystępnym językiem. Tą  książkę się nie czyta, ją się pochłania, jak dobrą powieść.  

„Ty jesteś marką” księdza Piotra Pawlukiewicza to z pozoru nie wielka książeczka. Ale za to, jak bogata w treść. A znajdziemy w niej odpowiedzi na pytania: dlaczego symbolem pierwszych chrześcijan jest ryba i jakie ma ona dla nas znaczenie, jaki jest skrót do Pana Jezusa i czy Maryja zna się na winie? To tylko niektóre podtytuły kolejnych rozdziałów. I może chociaż wydają się na pierwszy rzut oka błahe to zapewniam, że to są tylko pozory.

Ta książka to zaproszenie do fascynującej podroży  przez historię chrześcijaństwa, ale przede wszystkim próba udzielenia odpowiedzi, na pytanie zawarte w jej tytule.  O to, jaką sama jestem marką? Czy swoją postawą, postępowaniem sprawiam, że ludzie których spotykam na swojej drodze przybliżam do Jezusa, czy robię coś zupełnie innego ? A jeśli tak jest to nie ma, w tym żadnej  mojej zasługi. Sama to mogę sobie, za przeproszeniem nagwizdać. Wszelkie dobro, które zrobię jest zasługą Jego łaski. I mojej  na nią lub nie otwartości. Brzmi, jak banał ? Być może. Tylko, wiem, że sama nie miałabym siły pokonać zwykłego ludzkiego „nie chce mi się”, a nie zawsze mi to się udaje. O większych trudnościach, już nie mówiąc.

Pytanie, które wracało do mnie, jak bumerang, czego ode mnie chce Jezus? Część moich przyjaciół aktywnie należy do rożnych grup, wspólnot, a ja ?  Wciąż nie zdecydowana, w duchowym szpagacie. Przecież to do, czego nie od dziś  skłania się moje serce, czyli adoracja Najświętszego Sakramentu nie jest, ani modna, ani popularna. Tłumów w pierwsze piątki miesiąca nie zauważyłam.  I odpowiedzią na to pytanie są słowa: ” Uważaj, czy i Ty ne robisz ze swojego chrześcijaństwa numeru popisowego. Bo jesteś w grupach, w ruchach, w Caritasie.. Jezus nie che brać udziału w Twoich numerach popisowych. On czeka na Ciebie prawdziwego. Autentycznego.” (s.  132). I to jest jasna, konkretna odpowiedz na moje pytanie.

zdjęcie pochodzi ze strony: https://nakanapie.pl/ (dostęp 27.09. 2021.)

Książka jest pełna, jak to sama określiłam duchowych smaczków i kół ratunkowych. Jeno z takich kół ratunkowych: „Chrystus w wizerunku  Jezusa Miłosiernego idzie. Idzie,żeby Cię odnaleźć.  I będzie Cię szukał do ostatniej chwil, żeby Cię obdarzyć swoim przebaczeniem, swoim miłosierdziem”. (s. 97)  Ale nie ma tutaj mowy o płyciźnie, czy miałkości. I to jest jeden z wielu powodów, dla których warto sięgnąć po ten tytuł. A zapewniam, że bardzo warto.