Cisza to dzisiaj „towar” deficytowy. Chodź wielu jej szuka to bardzo często takie osoby są albo nierozumiane, albo w najlepszym wypadku postrzegane jako dziwadła. Skąd ten smutny wniosek? Z własnego doświadczenia. Sama po powrocie z rekolekcji w milczeniu, samotności i klauzurze u Sióstr Wizytek, za które wciąż bardzo jestem wdzięczna, usłyszałam, że jedna ze znajomych mojej mamy, by tak nie mogła. „Siedzieć” w zupełnej ciszy, samej i jeszcze być w trybie off-line? Bez Internetu ?

Zapewniam, że tak się nie tylko da, ale ten, kto zasmakował ciszy i spokoju świata za klauzura, wcale nie będzie chciał tak bardzo wracać do tego tzw. normalnego. I wbrew temu, co często zarzuca się tym, którzy odpowiedzą na to, by tak odpowiedzieć na realizację Jezusowego powołania wcale nie uciekają od rzeczywistości i nie zamykają się na drugiego człowieka ( każdemu życzę takiej troski, otwartości i życzliwości) jakiej doświadczyłam w tym świętym dla mnie czasie.

Skąd zatem takie niezrozumienie dla mojego pragnienia serca, żeby pobyć przed Panem w ciszy „tylko” ja i On? To właśnie wtedy w ciszy wychodzą bardzo często z zakamarków naszego serca wszystkie obawy i lęki, które w codziennym biegu spychamy na jego dno. A takie zderzenie bywa nieraz bardzo trudne i bolesne do ogarnięcia. Dlatego często zagłuszamy ciszę czym się tylko da: bez przerwy grającym telewizorem, przeglądaniem mediów społecznościowych, rozmowami o niczym. A gdyby tak spróbować tegoroczny adwent przeżyć w większej ciszy? Może nie od razu jechać na rekolekcje w ciszy i za klauzura. Na początek spróbujmy przez jeden dzień być off-line nie tylko od Internetu od telewizora także. Kto podejmie wyzwanie? Zapewniam, że warto. Nie mamy nic do stracenia, za to dużo możemy zyskać.