Być człowiekiem Paschy, co to dla mnie znaczy?

Inspiracją do tego tekstu stało się kazanie z ostatniej niedzieli, a właściwie jego konkretny fragment o tym, że Pascha jest wujciem poza swoje ograniczenia. Jeśli Syn Boży był gotowy na to, aby przyjąć to szaleństwo, jakim jest krzyż to, czy ja umiem to, co mnie ogranicza przekuć może nie w sukces, ale zrobić dobry użytek ?

Wyjść poza to, co mnie ogranicza jest dla mnie trudne, z czym nie potrafię sobie poradzić, bo już tyle razy i nic z każdej kolejnej próby nie wychodziło.

Wydaje mi się, że najważniejsze jest przyjąć to, że w tym i w kilku innych rzeczach nie jestem dobra ( to dość delikatnie napisanie) i zamartwiać się, przecież nie będę nigdy Pitagorasem, bo jeden już był. Trudno włosów z głowy z tego powodu nie zamierzam rwać, bo ich szkoda -takie gęste ;););) Chyba, że znowu się odezwie perfekcjonizm, ale w przedmiotach ścisłych mi to nie grozi.

Inaczej wygląda sprawa, kiedy po raz kolejny popadam w ten sam grzech, co przy ostatniej spowiedzi. Znowu to samo, nic o krok do przodu, a wręcz przeciwnie do tylu.

A może właśnie jestem do tyłu, znowu zaczynam od początku, po coś? I wcale nie jest łatwo znaleźć, uchwycić sens tego, dlaczego zaczynam od nowa. Wiele razy byłam zła, że nic z kolejnej próby nie wyszło, ale chyba dobrym sposobem jest pogodzenie się z tym, że każdy ma swoje tępo i nie ma, co się złościć i próbować przyspieszać, bo to przyspieszenie może dużo kosztować.

Przecież nikt nie oczekuje ode mnie bycia perfekcyjną, a już na pewno nie Najwyższy, Który wie, że to nie możliwe.

zdjęcie pochodzi ze strony urzekająca.pl. (dostęp  02.12.2019.)

Problem w tym, że ja tego oczekuje, od siebie. Po, co ? Przecież Jego miłość jest bezwarunkowa, co nie znaczy, że tak sobie mam tłumaczyć każdy swój upadek, bo tak mi nie wolno.

Na pewno zawsze powinnam pamiętać, a przynajmniej spróbować, że zawsze mogę przyjść z tym, co nieidealne i wymaga poprawki do Niego. Zawsze niezależnie, co by się działo.