Kolęda i Święto Objawienia Pańskiego sprawiły, że w pierwszy piątek miesiąca nie było adoracji Najświętszego Sakramentu. I chociaż mogę się złości, że doświadczam braku  tej ważnej dla mnie formy modlitwy, to jednak wolę się skupić na dziękowaniu. Za, co? Że moje serce jest nadal zdolne do tego, aby ten brak odczuwać.

Ktoś może stwierdzić, że to dziwne, bo jak można dziękować za to, co trudne? Zapewniam, że da się to zrobić. Oczywiście nie samej,ale dzięki bliskości Zbawiciela. Bo, jak powiedział jeden z ojców w czasie rekolekcji w milczeniu i adoracji Najświętszego Sakramentu w  Niepokalanowie Lasku: ” Tylko w bliskości z Jezusem i Niepokalaną możemy przeżywać bezpiecznie nasze emocje. Także te trudne”.

Chociaż bardzo trudno jest sobie pozwolić na to, co bolesne to jest niezbędne. W przeciwnym  razie hamowane emocje zadziałają, jak odbezpieczony granat. Wybuchną w momencie, w którym się tego niespodziewanym.

pixbay

Czy to doświadczenie braku mówi, coś o mnie? Owszem i to bardzo dużo, bo pokazuje, czego nie chcę. Ale też, czego się w głębi serca boje. O co mogę aż prosić: ” proszę nie pozwól, aby …. Każdy może wstawić w  miejsce kropek to, czego najbardziej potrzebuje. O co chce prosić. Dla mnie dalszy ciąg  brzmi: „aby moje serce nie zobojętniało na Ciebie”

Chociaż Jezus i tak wie, że adoracji mi bardzo brakuje to, chce, żeby z tym do Niego iść. Tak, jak do Przyjaciela przez duże P.